Voor God en Kerkelijke Staat
Omstreeks 1870 veranderde er veel op de politieke landkaart van Europa. De groeiende handel, ontstaan door de sterk groeiende industrialisatie, vergrootte de behoefte om los te komen van kleine landjes met allemaal hun eigen wetten en vooral invoerrechten.
Ook in Italië vond een dergelijk proces plaats. Ook daar waren vele kleine staatjes die volgens de liberale-nationalist Giuseppe Garibaldi samengevoegd moesten worden tot één groot land. De strijd naar samenvoeging bracht de politieke leider en zijn koning Victor Emmanuel II omstreeks 1860 in conflict met paus Pius IX. Deze wilde de kerkelijke staat en daarmee zijn politieke macht, niet opgeven. De politieke leiders vonden dat de kerkelijk leider geen wereldlijke, politieke macht behoorde te hebben. Er was toch scheiding van kerk en staat…
In deze strijd riep de paus gelovigen op om de kerkelijke staat te verdedigen. Zo’n 11.000 vrijwilligers uit heel Europa meldden zich aan, waaronder 3.181 Nederlanders.
Afbeelding 43
Uit Ravenstein meldde zich Ignace Wils (afb. 43.). Hij werd geboren op 11 januari 1849 in de nu naar hem genoemde straat: Kolonel Wilsstraat. Door zijn moed en omdat het vrijwilligersleger nog georganiseerd moest worden, klom hij snel op tot kolonel in het Zoeavenleger. Omstreeks 1865 wisten zij met steun van het Franse leger de aanvallen van Garibaldi te weerstaan. Maar in 1870 keerden de kansen. Het Franse leger werd uit Italië teruggetrokken om in Frankrijk ingezet te worden tegen het Duitse leger. Voor Garibaldi kwam daarmee de weg vrij om de strijd alsnog te winnen. De Kerkelijke Staat werd geminimaliseerd tot het huidige Vaticaanstad. Ignace Wils vertrok naar Spanje waar koningin Isabella II was gevlucht voor verschillende opstanden in haar land. Ignace Wils koos de zijde van de katholieke Carlisten, die de Spaanse troon wilden veroveren. Bij de belegering van Igualada sneuvelde Ignace Wils op 18 juli 1873. Zijn baret en sabel zijn tastbare souvenirs, die in de Raadszaal van het Raadhuis te zien zijn.