Met de stijging van de welvaart in de zestiger jaren, steeg ook het autobezit. De auto werd zelfs een statussymbool: hoe rijker de burger, hoe groter, nieuwer en exclusiever de auto. Automobilisten trokken er op de vrije zondag op uit om pal naast de drukke weg te gaan picknicken. Ook de vakanties werden steeds vaker verder weg doorgebracht. De auto was daarbij het meest gekozen vervoermiddel om op de plaats van bestemming te komen.
Al met al betekende deze forse uitbreiding van het wagenpark en het vaker gebruiken van de auto, dat de wegen overvol raakten. Om deze problemen op te lossen moesten er snelwegen komen. De 4-baans autowegen moesten zorgen voor snelle verbindingen. Terwijl het spoorwegnet nauwelijks uitgebreid werd, kwamen er honderden kilometers snelweg bij.
De weg van Nijmegen naar Vlissingen via Den Bosch; Tilburg; Breda; Bergen Op Zoom en Middelburg kende in de zestiger jaren nog geen enkele kilometer snelweg en ging dwars door deze steden.
Rivieren, zoals de Maas, Waal en Lek vormden grote obstakels in de noord-zuid verbindingen. Lange tijd moest het verkeer vanuit het noorden naar Brabant of Limburg dwars door de steden Arnhem en Nijmegen of een grote omweg maken via Zaltbommel en Den Bosch. Om dit specifieke verbindingsprobleem op te lossen werd in 1967 Rijksweg 75 op de tekentafel ontworpen. De weg moest Arnhem met Eindhoven verbinden. Later kregen alle snelwegen een andere codering. Rijksweg 75 werd de A-50.( afb.84)